Τα νερά της λίμνης ήταν ήσυχα, και οι ήχοι των βατράχων, οι οποίοι θαρρείς και είχαν στήσει γλέντι, ήταν το μοναδικό στοιχείο που έδειχνε ότι υπήρχε ζωή στην περιοχή. Από το πουθενά, ένας αργυροπελεκάνος βούτηξε στα νερά, προσπαθωντας να πιάσει κάποιο από τα 17 είδη ψαριών που έχουν καταγραφεί εκεί. Δεν τα κατάφερε, όμως, και φτερούγισε και πάλι προς τη φωλιά του. Οι κορυφές των Πιερίων και των Καμβουνίων ήταν ακόμα καλυμμένες με χιόνι, και ο αέρας που κατέβαινε από εκεί ήταν ακόμα παγωμένος, αν και η άνοιξη είχε μπει για τα καλά.

Παρατηρώντας τα 57 τετραγωνικά χιλιόμετρα τα οποία καλύπτει η λίμνη, θυμήθηκε τους προγόνους του, πρόσφυγες από τη Σεβάστεια του Πόντου, να του διηγούνται ιστορίες, οι οποίες πάντα σταματούσαν κάπου στο 1973. Ήταν τότε που η ΔΕΗ ολοκλήρωσε το φράγμα του Αλιάκμονα για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του υδροηλεκτρικού σταθμού Πολυφύτου, και τα νερά του ποταμού άρχισαν να κατακλύζουν το σημεία όπου όλες οι ιστορίες λάμβαναν χώρα. Κάπου εκεί, 91 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του νερού, που είναι το μέγιστο βάθος της λίμνης, θα βρισκόταν το εξοχικό κέντρο στο οποίο γνωρίστηκε η μητέρα με τον πατέρα του, κάπου εκεί θα ήταν και το πρώτο τους σπίτι, πριν μετακομίσουν από το χωριό τους, τη Νεράιδα, στο Πλατύ Ημαθίας.

Με δέος κοιτούσε το τοπίο που απλωνόταν μπροστά στα μάτια του. Ποιος θα το έλεγε ότι ένα σημείο, στην καρδιά της ηπειρωτικής Ελλάδος, που βρίσκεται 273 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, θα γινόταν ένας από τους πιο ενδιαφέροντες προορισμούς στη χώρα για τους ψαράδες. Εκεί όπου έπαιζαν και έτρεχαν παιδιά μέχρι πριν μερικές δεκάδες χρόνια, τώρα κολυμπούν 17 διαφορετικά είδη ψαριών, με σημαντικότερη την παρουσία των γουλιανών, που πολλές φορές φτάνουν σε τεράστια μεγέθη. Τα νερά της λίμνης γρήγορα ανανεώνονται από τον Αλιάκμονα, κι έτσι οι ρύποι απομακρύνονται, με αποτέλεσμα η λίμνη να είναι ιδανική όχι μόνο για τα ψάρια που διαβιούν εντός της, αλλά και για τους θηρευτές τους.